نشانه های ابتلا به آرتروز کدام است؟

آرتروز بیماری ای است که مشخصه آن تخریب پیش رونده غضروف مفصل است؛ غضروف بافتی لغزنده است که انتهای استخوان ها را در یک مفصل می پوشاند. اگر این غضروف آسیب ببیند، شروع آرتروز تلقی می شود. این بیماری بتدریج پیشرفت کرده و غضروف را کاملا از بین می برد.

آرتروز یا استئوآرتریت شایع ترین بیماری از دسته التهاب مفاصل است. تاکنون درمانی قطعی برای پیش روندگی آرتروز وجود ندارد، پس بسیار مهم است که نگذاریم دچار آرتروز شویم.

چند عامل وجود دارد که می تواند زمینه ساز ابتلا به آرتروز باشد. هر چه سن بالاتر رود، خطر ابتلا به این بیماری بیشتر می شود، به گونه ای که در همه افراد بالای ۶۰ سال نشانه های آرتروز در گردن را می توان یافت. البته این بیماری ممکن است بدون علامت باشد که در عکسبرداری مشخص می شود.

افزایش وزن، تغذیه نامناسب و بیماری های رماتیسمی (در صورت درمان نشدن) مفصل را بیمار می کند. آسیب مفاصلی مانند رباط نیز اگر درمان نشود، به ابتلا به آرتروز منجر می شود.

افرادی که آرتروز دارند باید بیشتر مراقب باشند؛ آرتروز دردی است که با فعالیت افزایش می یابد و با استراحت بهتر می شود. استفاده صحیح از مفاصل، تقویت مناسب عضلات و مصرف داروهایی که تجویز می شود، به صورت خوراکی یا تزریق در مفصل و در نهایت جراحی از راه های درمان این بیماری است.

۵ نکته درباره استفاده از عصا

عصا ها، انواع مختلفی دارند که برحسب شدت و نوع بیماری کاربرد دارد. عصای معمولی که به آن عصای C (حرف انگلیسی) هم می گویند، یکی از کاربردی ترین این وسایل است اما دیده می شود که بسیاری از افراد آن را صحیح به کار نمی برند بنابراین توجه به نکته های زیر برای کاربرد سودمند آن مفید است...

▪ عصا معمولا برای کسی استفاده می شود که دچار درد یا ضعف در ۱ یا ۲ پاست یا مشکل حفظ تعادل دارد. بیماری هایی مانند آرتروز باعث درد زانو یا مفصل ران می شوند و راه رفتن را برای افراد دشوار و دردناک می کنند. استفاده از عصای معمولی تا حدودی می تواند تحمل وزن در یک پا را کم کند و درد بیمار را کاهش دهد. در کسانی که اختلال تعادل دارند، به خصوص افراد مسن که این مساله در آنها شایع است، استفاده از این وسیله مانع سقوط و زمین خوردن می شود و می تواند از عواقب جدی مانند شکستگی و بستری طولانی مدت و حتی مرگ پیشگیری کند.

▪ بلندی عصا باید برحسب قد افراد و تا حدود برجستگی کناری استخوان ران باشد به طوری که آرنج حدود ۳۰ ۲۰ درجه خم شود.

▪ اتصال دسته عصا به تنه آن باید با زاویه حدود ۹۰ درجه و از موارد نرم پوشیده شده باشد. به طوری که تحمل وزن روی دست به راحتی انجام شود. عصا هایی که دسته مستقیم دارند مانند عصای کوهنوردی برای بیماران مناسب نیستند.

▪ بیمارانی که درد مفصل ران دارند یا به هر دلیلی تحمل وزن برایشان در یک پا دردناک است، هنگام راه رفتن باید عصا را در سمت مقابل پای دردناک به دست بگیرند و هنگام حرکت، عصا و پای دردناک را به جلو ببرند و پس از تکیه بر عصا و تحمل وزن نسبی در پای دردناک، پای سالم را جلو ببرند. در برخی از بیمارانی که آرتروز و در هر دو زانو درد دارند؛ هر سمت که بیمار راحت تر است؛ عصا را دست می گیرد.

▪ در بیمارانی که لازم است تحمل وزن خیلی کمی روی پای مبتلا داشته باشند یا کلا وضعیت پا هنگام راه رفتن بدون تحمل وزن باشدلازم است از یک جفت عصای زیر بغل استفاده و روش صحیح راه رفتن با آن هم به بیمار آموزش داده شود. انواع دیگر عصاها و وسایل کمکی دیگر هم وجود دارد که هر کدام استفاده خاص خود را دارند و پزشک آنها را برای بیمار تجویز می کند.